กบฏชาวบ้าน คือ กบฏที่เกิดขึ้นโดยมีชาวบ้านธรรมดาเป็นกำลังหลัก หรือเป็นผู้นำในการก่อการกบฏ มักถูกเรียกชื่อเฉพาะแยกอาไว้ 2 ประเภทหลัก 1 คือ กบฏไพร่ และอีก 1 คือ กบฏผีบุญ หรือกบฏผู้มีบุญ แม้ในรายละเอียดแท้จริง จะปรากฎว่า ผู้นำในการก่อกบฏเหล่านั้น บางกรณีไม่ได้เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา กล่าวคือ เป็นขุนนาง หรืออดีตขุนนาง หรือขุนนางนอกราชการ แต่ส่วนใหญ่ ผู้นำเหล่านั้นในยามที่ก่อการกบฏก็มักจะสิ้นสภาพของการทำงานรับใช้ราชการไปแล้ว เมื่อทำการก่อกบฏขึ้นโดยมีเป้าหมายเพื่อล้มล้างอำนาจรัฐ หรือยึดอำนาจรัฐในบางส่วน (แล้วแต่กรณี) เขาผู้นั้นและกลุ่มของเขาก็จะถูกเรียกขานว่าเป็น "กบฏไพร่" หรือแม้แต่กบฏผีบุญ ตามแต่รายละเอียดของเหตุการณ์ในแต่ละเรื่องไป
ในจำนวนกบฏไพร่ที่เกิดขึ้นในสมัยอยุธยา 3 ครั้ง อันประกอบด้วย กบฏญาณพิเชียร (พ.ศ. 2124 ในรัชสมัยพระมหาธรรมราชา) กบฏธรรมเถียร (พ.ศ. 2237 เกิดขึ้นในรัชสมัยของพระเพทราชา) และ กบฏบุญกว้าง (พ.ศ. 2241 ในสมัย พระเพทราชา เช่นกัน) มีเพียงกบฏบุญกว้าง ซึ่งเหตุเกิดขึ้นที่หัวเมืองนครราชสีมา เท่านั้นที่ถูกนับเป็น "กบฏผีบุญ" เพียงครั้งเดียวในประวัติศาสตร์อยุธยา ขณะที่กบฏซึ่งเกิดขึ้นในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ หรือในสมัยปัจจุบัน ซึ่งรับกันว่ามีอยู่ 12 ครั้ง นับแต่รัชกาลที่ 1 กระทั่งถึงรัชกาลปัจจุบัน ล้วนถูกมองว่าเป็นกบฏผีบุญแทบทั้งหมด ขณะเดียวกันทั้ง 12 ครั้งของ กบฏผีบุญ ในสมัยรัตนโกสินทร์นี้ ก็ได้รับการยอมรับและเรียกขานในภาพรวมว่าเป็น "กบฏไพร่" ไม่ต่างจากสมัยอยุธยาด้วยเช่นกัน