คุณ "สังคีต จันทนะโพธิ" เคยเขียนถึงแรงบันดาลใจในการเขียนเรื่องป่าของท่านเอาไว้น่าสนใจว่า ป่าในอดีต ยังประทับรอยทรงจำอันยากแก่การลืมเลือน และก็ยากที่จะเข้าไปฝังใจหรือผูกพัน ในช่วงปัจจุบันที่ป่าเหลือน้อย ลูกจ้าง ลูกน้อง นายทุน ทำตัวเหมือนแมวขโมย ทั้ง ๆ ที่รัฐสงวนป่าเอาไว้ให้นักเขียน เขียนเรื่องของป่าอีก 1,000 ปีข้างหน้า มีวัตถุดิบเขียนเรื่องราวของป่าสืบสานเจตนนารมย์ต่อไป
เรื่องราวของป่าในช่วงที่มีการห้ามตัดไม้ทำลายป่า จึงได้ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นหนังสือ เพื่อคนรุ่นใหม่ได้รู้และศึกษาเรื่องป่าซึ่งหาอ่านได้ยาก เพราะใคร ๆ เข้าไปผจญภัยไม่ได้... ไร้ป่า ก็ไร้สารคดี