"ในสุสานที่แม่อยู่ ผมว่าก็ร่มรื่นดี ในพื้นที่สี่เหลี่ยมที่แม่นอน มันอาจจะเล็กไปหน่อย แต่ผมว่ามันก็กันแม่ออกจาก ความวุ่นวาย ทั้งหลายทั้งปวงที่แม่ต้องพบเจออยู่ทุกเมื่อเชื่อวันตอนที่ยังหายใจ อย่างน้อย...แม่ก็ไม่ต้องเป็นกังวลกับบรรดาลูกๆ ที่ชอบสร้างแต่ปัญหา ถ้าเทียบกับสิ่งที่แม่อดทนทำมายาวนานตลอดชีวิต การพักผ่อนแบบนี้ก็น่าจะทำให้แม่หายเหนื่อยได้เสียที แม่ดูแลตัวเองนะ ไม่ต้องห่วงพ่อ ไม่ต้องห่วงน้อง พวกเราจะดูแลพ่อให้ดีที่สุด วันนี้ผมอาจจะยังไม่ได้เป็นคนดี ร้อยเปอร์เซ็นต์ เหมือนที่แม่อยากเห็น แต่ก็กำลังพยายามอยู่ ผมหวังแค่ ถ้าแม่มองดูผมจากตรงไหนซักแห่ง แม่จะเห็น ลูกชายที่มีความสุขในชีวิต ไม่ต้องรวย ไม่ต้องอยู่เหนือใคร แต่เป็นคนที่ภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ เหมือนที่แม่เป็นแบบอย่าง ให้ผมดูมาตลอดชีวิต แวะมาหาผมในฝันบ้างนะแม่ ผมอยากได้ยินเสียง อยากกอด อยากบอกคำว่า “รักแม่” คำที่ผมเคยพูดน้อยครั้งเหลือเกิน ตอนแม่ ยังมีชีวิตอยู่ สองปีกว่าแล้ว วันนี้ความเศร้าหายไป แต่ทุกครั้งที่วูบคิดไปถึงภาพบางภาพ เรื่องบางเรื่องของเรา ...ของลูกกับแม่ ถ้าผมจะ ร้องไห้บ้าง แม่คงไม่ว่าผมอ่อนแอใช่มั้ยครับ (จากบทความ “จดหมายฉบับหนึ่ง...จ่าหน้าถึงสวรรค์”) "