"เหมือนพ่อลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ คนหน้าซีดที่เปลี่ยนเสื้อตัวใหม่แล้วและกำลังทอดสายตาล้ามองมาที่เขา เธอเอ่ยคำขอบคุณเบาๆ เท่าที่เรี่ยวแรงจะพอมี ชายหนุ่มรับคำนั้นด้วยรอยยิ้มละมุนเช่นที่เคยเป็น แล้วนิ่งเงียบ-เงียบนิ่งเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจ แผ่วของกันและกัน “คนอื่นๆ เขาไปซื้อกับข้าวกันครับ” เหมือนพ่อยกเรื่องราวขึ้นมาบอกเพื่อลบล้างความเงียบงันนั้น หากคนฟังแสดงอาการรับรู้ เพียงพยักหน้าช้าๆ “เปเขาไปรับนโม วาดคิดถึงนโมไหมครับ” คำตอบยังคงเป็นใบหน้าที่พยักขึ้นลงตามเคย ชายหนุ่มจึงจ้องนิ่งไปในดวงตา ของคนที่นอนอยู่ เขาเห็นความรักในดวงตาคู่นั้นพอๆ กับเห็นรอยน้อยใจที่ก่อกำแพงขึ้นมามากมาย โดยที่เขาก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร? เหมือนพ่อจับมือของคนป่วยที่วางพาดไว้ข้างตัวขึ้นมากุมเอาไว้ หวังจะถ่ายทอดทุกความรู้สึกแสนดีที่มีให้กับเธอ แต่หญิงสาว ก็ปิดกั้นทุกอย่างด้วยการหลับตาลง “พี่ทำอะไรให้วาดเสียใจหรือเปล่าครับ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามเบาๆ มีความปวดร้าวในน้ำเสียง แต่ก็อยากเข้าใจเธอ... อยากทำทุกอย่าง ให้ดีขึ้น แต่คำตอบที่ได้คืออาการนิ่งเฉย “พี่รักวาดนะครับ” ชายหนุ่มโพล่งคำพูดที่คิดว่าเป็นคำที่ดีที่สุด งดงามที่สุดจนน่าจะพอให้เธอลืมตามาพูดจากัน แต่หญิงสาว ก็ยังเงียบงันเช่นเดิม “พี่พยายามมองทุกอย่างให้ละเอียดที่สุด แต่ว่ามันก็คงละเอียดไม่พอ บางอย่างมันถึงได้หยาบและทำให้วาดระคายใจ ถ้าเป็นอย่างนั้น ถ้าพี่ทำอย่างนั้น...พี่ขอโทษครับ และขอให้รู้ว่าพี่ก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกัน” เหมือนถูกใครบีบหัวใจจนยับเมื่อทุกคำพูดยังถูกตอบด้วยความเงียบงัน...อย่าทำกับพี่แบบนี้เลยวาด อย่าโบยตีพี่ด้วยความ เงียบงันแบบนี้เลย"