“เกิดอะไรขึ้นเหรอแจ่มใส” ทุกคนถามขึ้นแทบจะพร้อมกัน
แจ่มใสตาขวางอย่างคนที่โกรธจัด หล่อนสะบัดเสียงตอบอย่างใส่อารมณ์
“ป้าบุญคำบอกว่า เมื่อตอนเย็นอีนังแฟนเก่าพี่ติมันมารอพี่ติที่ร้าน แล้วก็ง้อให้พี่ติคืนดีกับมัน”
“แล้วคุณฐิติว่าไงล่ะ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน เพราะป้าบุญคำแกกลับบ้านก่อน”
“งั้นแสดงว่าเขาคงจะคืนดีกันแล้วละมั้ง ถึงได้หายตัวไปแบบนี้” บัวพูดขึ้นเบาๆ ขณะที่แจ่มใสส่งเสียงแหลมวี้ดขึ้นทันที
“เป็นไปไม่ได้หรอก! ฉันรู้จักพี่ติดี พี่ติเจ็บแล้วจำจะตาย ไม่มีทางจะกลับไปคืนดีกับอีนังนั่นแน่ๆ”
ขณะที่ทุกคนยังคงนั่งคุยเรื่องฐิติกันอยู่ นารัณก็ลุกขึ้นเงียบๆ ไปจ่ายเงินค่าก๋วยเตี๋ยวให้กับแม่ค้า
ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง...หญิงสาวนึกในใจ... เสียแรงที่หล่อนคิดว่าเขาไม่ใช่คนเหลาะแหละ เป็นคนที่มีความรับผิดชอบ ไม่ใช่ดีแต่รับปากไปส่งๆ เขาจะไม่ว่างมาสอนหล่อนเพราะบังเอิญติดธุระ หรือต่อให้เพราะขี้เกียจขึ้นมาเฉยๆ หล่อนจะไปว่า อะไรเขาได้เล่า ในเมื่อเขาเองก็ไม่ได้เป็นญาติพี่น้องของหล่อนซะหน่อย แต่ยังไงก็ควรจะบอกหล่อนสักคำ ไม่ใช่หนีหน้าไปเฉยๆ แล้วปล่อยให้หล่อน นั่งรอเป็นชั่วโมงราวกับคนโง่เง่าแบบนี้
วูบหนึ่งที่นารัณรู้สึกราวกับกำลังน้อยใจ
น้อยใจหรือ...หล่อนถามตัวเอง
ไม่ใช่หรอก...หล่อนแค่รู้สึกผิดหวังที่นึกว่าเขาจะเป็นคนดีก็เท่านั้น