เเม่นยำขึ้นทีละน้อย ย้ายจากหัวตอมาเป็นเนินสูง ถ่านไฟฉายสิบสองก้อนกระเด็นหายไปกว่าครึ่ง ด้วยเเรงกระสุนชุดเเรกที่เขายิงออกไป เขาฝึกยิงทุกคืน เมื่อกระสุนเหลือน้อย เขาวานถึกซื้อมาเพิ่ม ใจเเน่วเเน่ สมาธิมั่นคง เล็งเเล้วยิงออกไป ปืนซึ่งเหมือนม้าพยศในตอนเเรกค่อยๆ เชื่องมือ ที่เเกร่งพอจะต้านเเรงถีบ เเละหูเขาก็ชาชินต่อเสียงเเผดก้อง เขาฝึกยิงจนกระสุนหมดไปหลายกล่อง หมกมุ่นอยู่กับตัวเองเเละปืน บางช่วงเวลาจมอยู่กับความเเค้น ทุกครั้งที่นึกถึงใบหน้าของสาวคนรัก ภาพความอัปยศอดสูที่ถูกคนเหยียบหน้าผุดขึ้นมาในใจ ตามด้วยคำพูดของพ่อ "เสือไม่เคยออกลูกเป็นหมา"